تصفیه فاضلاب به روش A2O
A2o یک روش تلفیقی است و روش های تلفیقی نسبت به روش بی هوازی لجن فعال راندمان بالاتری دارد و لجن تولیدی و حجم راکتور به نسبت زیادی کاهش می یابد. این روش نسخه ارتقا یافته ی روش AO می باشد.
در A2O اکسیداسیون کربن و نیترات سازی در ناحیه هوازی،
نیترات زدایی در ناحیه انوکسیک و حذف فسفر در ناحیه هوازی و بی هوازی صورت می گیرد.
حذف نیتروژن به دلیل ایجاد بستری برای رشد بیشتر گیاهان و پایین آوردن کیفیت آب و همچنین جلوگیری از ورود ترکیبات نیتروژنه در آب های زیر زمینی امری ضروری و مهم است.
در A2O در ناحیه انوکسیک از همزن هایی به اسم پمپ های اختلاط دهنده ای که جریان گردابی ایجاد نکند استفاده می کنند،
و همچنین جریان ورودی به این ناحیه باید چند سانتی متر در زیر سطح فاضلاب باشد تا از ورود هوا جلوگیری شود.
از ناحیه انوکسیک به ناحیه بی هوازی یک خط برگشت لجن برای بالابردن سرعت تعادل باکتری ها و افزایش کارایی سیستم کشیده می شود.
لجن موجود در ناحیه هوازی به علت وجود اکسیژن نباید به ناحیه بی هوازی اضافه شود زیرا منجر به ایجاد اختلال می شود.
لجن ناحیه هوازی با لوله به ناحیه انوکسیک وارد می شود پمپ انتقال دهنده لجن به انوکسیک نباید در کنار دمنده نصب شود
زیرا باعث انتقال اکسیژن محلول به ناحیه انوکسیک می شود.
حداکثر افزایش حذف BOD، COD، NH4 و NO3 در زمان ماند 8 ساعت رخ می دهد.
مدت زمان ماند در ناحیه بی هوازی معمولا 0.5 تا 1.5 ساعت، در ناحیه انوکسیک معمولا 0.5 تا 1 ساعت، در ناحیه هوازی معمولا 4 تا 8 ساعت می باشد.
در A2O جریان از کف وارد می شود و از سطح خارج می شود.
در ناحیه انوکسیک نیترات و نیتروژن و امونیاک حذف می شود:
کارایی سیستم برای حذف فسفر در ناحیه بی هوازی به علت برگشت لجن از ناحیه هوازی به بی هوازی افزایش می یابد.
این سیستم سرعت بالایی دارد و ارزش کود لجن دور ریز به علت وجود فسفر ارزش بالایی دارد و تنها نقص آن نا مطمئن بودن در دمای پایین می باشد.
اكسيداسيون كربن و نيترات سازي در ناحيه هوازي، نيتراتزدايي در ناحيه انوكسيك و حذف فسفر در ناحيه بيهوازي و هوازي به وقوع ميپيوندد.